Of ik deze kleren zo kocht? DEUHEU... 19-05-2021
Vorig winterseizoen kwam bij mij het besef dat ik niet meer tot de jeugdige behoorde waar iedereen zich voor omdraait en kreeg ik enorm veel reactie van herkenbaarheid op mijn column, Ik lig eruit! Deze winter zijn mijn tienerdochters zoals het hoort gewoon
doorgegaan met tieneren en alles wat daarbij hoort. In de sneeuw uren als groupie hangen in het snowpark en bezoek van Frans
en Nederlandse mannetjes die mijn meiden hebben gespot op en rond de piste hoort daar uiteraard gewoon bij.
Vorig jaar beschreef ik mijn twijfel of ik er alles aan zou moeten doen om het proces te vertragen. Dit jaar heb ik echter toch maar “gewoon’’ mijn lesjes gedraaid tijdens de Special reizen van Sneeuwfun in Prapoutel en tijdens de clinics toch nog wat nieuwe hedendaagse tips kunnen slijten. Overigens heb ik wel mijn skipas die vorige winter nog prominent mijn jas sierde, de hele winter diep weggeborgen in mijn skipak en alleen bij navraag van het personeel geshowd. Een succesvolle winter. Toch heb ik stiekem een testje gedaan “Is HET nou heel moeilijk om er nog bij te horen?” Nadat mijn meiden vroegen of ik een middagje met ze mee ging ben ik de slaapkamer in gerend om mij om te kleden. Mijn plan stond vast. Ik zou bewijzen dat kleding en houding nog steeds toch echt de man, in mijn geval de vrouw maken. De reactie toen ik de slaapkamer uit kwam klaar voor het skiuurtje met mijn dochters zal ik besparen maar jullie kunnen er zeker naar raden. Ik was onherkenbaar in een veel te grote broek waarvan je kleine harmonica benen krijgt. De capuchon van mijn mega grote sweater had ik over mijn helm getrokken met een GIGA skibril op mijn hoofd ( wel met de band onder de helm, voor de detail) en met de zakdoek over mijn gezicht was ik totaal onherkenbaar. Op vette funski’s met van die ronde achterkanten die zo mega irritant sneeuw opspatten als je langs ‘toeristen’ gaat heb ik de middag van mijn leven gehad. Geen enkele local keek naar me om! Ik was één van hen!Na een moordmiddag waar het me overigens vrij snel duidelijk werd dat het weer zo’n middag zou worden waar ik mijn testje voornamelijk in eenzaamheid zou moeten doen omdat er bij iedere lift door mijn dochters werd gevraagd of ik nog veel verder mee ging en of ik niet zo wilde praten omdat er anders misschien nog gedacht zou worden dat we elkaar kende? kwam de defi nitieve bevestiging van mijn suc6 toen ik aan het eind van de dag met een noodstop net iets te fel en te opzichtig naast Mark stopte die zijn les aan het afronden was. Hij keek om, met een licht geïrriteerde blik naar een roekeloze locale snuiter die de regels van de piste aan zijn laars lapte. Slechts een fractie van een seconde later maar voor mij genoeg voor de zege , schaterde hij het uit van het lachen tot kramp in zijn buik. De vraag van een leerling of ik deze kleding zo kocht was ZO GOED! Een gezamenlijke afdaling zat er helaas niet meer in. Jammer maar zegevierend liet ik mij achterstevoren op de sleeplift naar boven slepen en kreeg ik een laatste bemoedigd knikje van een medestunter.
Leeftijd vervaagt
Mieke